تصدقتان گردم، مرا تنگ در آغوش بگیر، بگذار زمان عقب گرد کند برود و برود و برود تا روحم هُبوط کند در دختری اساطیری از تبار پرشین، از خاندان قجر. شبیه همان دخترک مرمرین اَرخالُق به تن و ساغری به پا، با آن موهای پُر چین و شِکَن و تاب و چشم های خمار و مسحور کننده ای که بر غلاف دیوان حافظ نقاشی شده است.
قربانتان روم، با من در زیر رنگ رنگ پرتوهای نور اُرسی این عمارت کهن با نوایی از شجریان برقص، نه با نوایی از شوبرت و شوپن. با من والس برقص تا شلیته ی قجری ام، به دور پاهای تو بپیچد و مرا به تو گره بزند. والسی به بلندای تاریخ، بگذار اینجا نقطه ی تلاقی غرب و شرق باشد و من و تو و این عمارت، سفیران عشق و صلح باشیم.
برایم حافظ بخوان، نه، گوته، نه، نه، از پِروِر بخوان، اصلا فقط برایم بخوان. تفاوتی نمی کند که گوته باشد یا حافظ، خیام باشد یا پِروِر. فقط بخوان. صدای تو لالایی مادرانه ای است که آرامش را به دنیای من بر می گرداند.
بلاگردان شما شوم، دست بر گُرده ی کمرم بیانداز و مرا سخت تنگ گیر. بگذار نفس در سینه ام حبس شود تا شمیم موهای تو، آخرین چیزی باشد که به یاد می آورم.‌